Images ANNE

 Anne bırakma ellerimi üşüyorum, yürüyemiyorum senin kadar hızlı. Sahi pisipisiler çok ince taşlar

batıyor ayaklarıma, düşüyorum. Dur! yetişemiyorum, köpekler havlıyor, korkuyorum. Dur anne yeter, koşma bekle beni yetişemiyorum. Tut ellerimi, korkuyorum, bırakma beni, ayaklarımla sana yetişemiyorum. 

Terliklerimi giyecektim, izin vermedin. Hem onlar daha kalın, onlarla hızlı da koşarım. Sahi kim almıştı onları? Sen getirmiştin. Bayram mıydı, ben uykudan yeni uyanmıştım. Çok sevinmiştim. Onları getirdiğin gün seni daha çok görmüştüm. Sonra, yeşil çiçekli elbisemi giydirmiştin. Saçlarımı tarayıp, örmüştün. Pasta da almıştın.

Mumları sen yaktın, dilek tut demiştin tutmuştum. Anne ben o gün seni çok beklemiştim. Geçte olsa gelmiştin. Ben o gün seni daha çok görmüştüm. Daha da çok görmeyi dilemiştim. Sahi anne neden üzgündün öyle? Doğum günümdü, çok sevindim demiştin. Saçlarımı da sevmiştin, yeni aldığın tokaları takmıştık. 

Ateş gibiydi yanakların. Öperken beni anladım, ıslaktı. Dudakların kıvrılmış, yanağımı serinletmişti.  Artık büyümüştüm, alışmıştım da. Üstelik doğum günüm, bu gün ağlamayacağım. Dedim, dedim ya sen giderken burnum acıdı. Acıyınca kaşıdım, kaşıyınca geçiyor. Geçiyor da bu kez yutkunamadım. Boğazımda ki acıyı gazoz geçirirdi. İçtim baloncuklar bile geçiremedi. Pasta sonra o pastada tatlı acı bir tat vardı. 

Karıştırdım, kalp gibi bir şekil yaptım. yutamadım bıraktım. Sen gittikten sonra, aldığın kitabı açtım. Çocuk Kalbiydi adı. Bir türlü okuyamadım. Sayfaları karıştırdım, çocuğun adını, yaşadıklarını bıraktım.

Beyaz mendilleri aradım, bulamadım. Renkli bir tane vardı, sen getirmiştin, hastanedeki ablaya vermiştin. Çekmecede onu buldum, burnumu sildim kokun sinmiş. Yeşil elbisenle bir örnek demiştin. Anne ben seni çok özledim. Evi , okulu özledim, taşları özledim. Senin arkandan koşmayı, güney den esen rüzgarları, beni kovalayan köpekleri bile özledim.

Biliyorum az kaldı, kavuşacağım çok yakında. Sonra saçlarımda uzayacak, sen tarayacaksın onları öreceksin. Bana sarılıp, eskisi gibi öpeceksin. Anne ne zaman coşkuyla gülerek geleceksin?  Biliyorum zor, her şey, iğneler zor, ilaçlar zor, makineler zor. Öyle söyledi doktor Ayşe, küçüğüm onun içinde zor.

Nurten Yurt

(Pandemide Yazı Çalışmaları)

Images BİR YAĞMUR SONRASI

  Bir yağmur sonrası, sabah vakti tenha bir yokuştan aşağı iniyorum. Arnavut kaldırımı taşlar

ayaklarımı acıtıyor. Tabanlarımda yağmurun serinliği, sensizliğin boşluğunda sahili adımlıyorum. Sahi, ne işim var? Bu yokuşun dibindeki ıssız sahilde. Üstelik ayaklarım çıplak, saçlarımdan süzülen yağmur tanecikleri. Kokladığım iyot, taze toprak. 

 Uzaktan geçen gemilerimi severim? Kimsecikler de yok neden tenha bu sahil? Oysa kalabalık olmalı, o kadar erken de değil vakit. Güneş ışınları gölgeme şahit. Akasyanın kokularına karışan iğdeyse soluduğum, aylardan mayıs. Kumlar ince basınca adımlarım, dalgalar siliyor ardım sıra sahi nerede varlığım. 

Söylesene ey yazar; yapayalnız, ayaklarım çıplak, saçlarımda yağmur tanecikleri burada ne işim var? Özel bir oda istiyorum ben. Bir koltuk, yanı başında bir sehpa, dolu dolu bir kitaplık.  Yalnızlıktan uzak bir kitabın sayfaları arasında kaybolmak. Sıcacık kahveme uzanmak, baharın kokularını açık penceremden koklamak. 

Özel bir oda ya; bak rüzgar arttı üşüyorum. Yağmur yine yağdı yağacak, şimşeklerin aydınlattığı koyu gri bulutlar kapladı güneşimi. Ayaklarım buz gibi dondu, donacak. Ya yetiş imdadıma kurtar beni, ya da denizin davetkar dalgalarında kayboluyorum. Bir daha arayıp sorma beni....

Nurten Yurt

(Pandemide  yazı çalışmalarından) 

Images DENiZ MAVİSİ

  Ruhumuz mavi bizim, bu yüzden denize gidip orda bıraktık tüm sıkıntılarımızı.

 Öyle sıkılmış ki deniz, yeter dedi. Başka renkler de katın ruhunuza, beni de bırakın benimle. Affedin, artık kendinizi suçlu hissetmeyin. Başkalarının suçlarını sahiplenip, ileriye taşımayın yazıktır.

 Yeni efsaneler yaratın kendinize, acıya sarılmayın. Efsaneleriniz umudu taşısın, umudunuza geçmişin ruhunu katmayın. Her acı da beni anlatmayın.  Gökyüzüne bakın, aynı gökyüzü altında, rengarenk efsaneler yaratın. Yargıçlığa soyunmayın, sakın ha yapmayın. Şahit olmak demek, takılıp kalmak olmasın. An akmakta durduramadığınız zamanla akın sizde. Yapışıp kalmayın, bırakın acılarınızı, ruhunuz ferahlasın. 

Affedin beni de ben almadım sevdiklerinizi. Yaşanması gereken buymuş. Nicelerini sakladım koynumda mavime kattım renklerini. Dalgalarımla hafiflettim yüreğimi, sizde affedin hafifleyin. Olmadığınız bir zamanın acılarını, günah gibi taşımayın. Ümidinizi ferahlatın, yeni güzel efsaneler yazın. 

 Dalgalarımın hafifliğine kanmayın, alıp götürdüklerimle ağırlaştım bende. Bundan zaman zaman köpürüp coşmam. Öyle ağırlaştım ki ,kusuyorum artık. Kusarak temizliyorum kendimi, kıyılarımdaki köpük safraları sevin. Ben yenilendim, siz de bırakın acıları sahiplenmeyin. Yeni renkler edinin, affedin, hafifleyin. 

Nurten Yurt

Images RUHUM

“Ruhum

gözlerini yumuşacık yum
kucağımdaymışsın gibi bırak kendini
ninni,
uykunda unutma beni
ninni…
Gözlerini yumuşacık yum
yeşil ela gözlerini
ninni ruhum ninni
Sen yukarda yemişli dalların içindesin,
yeşil gözlerin güneş dolu,
dudakların bala bulanmış
ben ağacın dibindeyim,
bir ayağım çukurda…
Ben senden çok önce gideceğim,

sen bensiz kalacaksın ihtiyarlığında…”  

Nazım Hikmet

Bebek sahili mayısta cennetten bir köşedir. Aşiyandan yürürken, sahil boyu denizi ve doğayı koklamaktı amacım. Tam da böyle ıssız, sakinken sokaklar.  Laleler erken veda ediyor,  yapraklar kıyı boyu rengârenk denize  savrulmuş. Adımlarım mayıs kokusuyla sarhoş, çınar altına taşımış.

 İşte yüzyıllık çınar, biraz ötedeki akasya da var. Sahi şu kahvedeydi ilk buluşmamız. Başımıza yağan akasya çiçekleri. Ne çok toplamıştın saçlarımdan. Ürker çekilirdim, dur der okşayarak ayıklardın. Ne çok gülerdik, sahi kediler.  İşte bak belki de senin kolladığın tekirin yavrularından biridir şuraya kıvrılan. Süt verirdik, salam almıştık bir keresinde. Seyfi usta koşar, yapmayın alıştırmayın diye kızardı. 

 Öğlen yemeğine çıkar gelirdik Nihanla, sende gelirdin.  Yemek mi yerdim, zaman geçmesin diye dudaklarımı bilmem. Kızardın yapma şunu bırak diye. Bırakırdım, saate bakardım, kızardın. Sahi sen ne çok kızardın. Sadece sana bakmamı isterdin, birde denize, gökyüzüne. Senin gözbebeklerinde ışıldayan maviyi seyretmek öyle güzel ki. Gözlerine çok yakışıyor derdin. Bebekte denize dalmak, mavi dalgalara bakmak. 

 Birde karlı soğuk bir gündü. Kabanımın düğmesi kopmuş, yuvarlanıp denize düşmüştü. Kurtuldu senden demiştin. O kadar çok oynadın ki, yoruldu parmaklarının arasında ovalanmaktan, kaçtı gitti. Özgürce yüzüyor boğazın maviliklerinde. Bankın bir köşesinde oturuyordum, sen diğer köşede. Sıkıca kapat aman ha üşüme. Bu kış boğazın ayazı fazla hadi kalkalım demiştin, üzülmüştüm. Sahi ben o günlerde değmeyecek şeylere ne çok üzülmüşüm.

 Koruya getirmiş zaman şaşkını adımlarım beni.  Burada görmüştüm son kez seni, dört yıllık o mesut rüyadan uyandığım çınar sahi hala bur damıdır.  Otuz iki yıl sonra neden geldim, ya onca yıl hiç gelmeyişim?  Oysa ben çınarları hep sevmiştim.......

Nurten Yurt

(Pandemide yazı çalışmaları) 

Images Posta

 Selam, masal bu ya Arzu kanatlanmış dediler. İnanmadım o postadan gönderilen kareye gökyüzündeki

pamuktan bulutlara baktım. O maviye sevdalı kadın göz kırptı, bulutlar karavan olmuş yol alıyordu. Tuhaf zamanların tuhaf masalcılarına kanmadım ben el salladım. O gün papatyalar çıktı yoluma bir de uğur böcekleri. Uğurlar olsun dedim sana.

 Sahi düşündüm hatırlayamadım ilk tanışmamızı. Olsun ne çıkar seninle paylaşılmış. o kadar çok  ortak. acı tatlı anı var. Bir çok ortak dost aradı, onlarda inanmamış, başın sağ olsun dediler. Başım sağdı da o gün bir tuhaf ağrıdı. Tüm dostlar senin için bir şeyler yapıyorlar. Adına ağaç dikenler var. Sonra ben sana mektup yazalım dedim bir kaçına. Sen severdin ya. Pullayıp göndereme sekte sen okudun onları bulutlardan bilirim. Sahi bir de hayalin vardı, Pullu Şalvar masalın kitap olacak inşallah. Sonra nemi oldu bilirsin bizim buraları işte tam kapanma diye bir şey ilan ettiler. Kimileri kapandı, kimileri açıldı uzak diyarlara herkes kendi masalını yazıyor işte bu diyarda. 

.......................

 Gökkuşağının altından geçen turuncu karavan korna çalıyordu. Çocuklar takılmış peşine ellerinde renkli balonlar. Pembe bir bulutun üstüne doğru havalandılar. Sonra paraşütlü kediler peydah oldu miyavladılar. İncir ağacın dan beyaz damlalar akıyordu. Her damla inci gibi parlayarak uçuyordu. Papatya tarlalarının üzerinden uğur böcekleri kanatlandılar. Terlik, pabuçlar öyle naif tiki anladım.  Sahi sonra o karavandan bir çıktın, başında pembe yemeni ayağında pullu şalvar. Bağdaş kurup oturdun o buluta, çember oldu etrafında, çocuklar, kediler, uğurböcekleri. Başladın anlatmaya gezdiğin gördüğün diyarları, insanları masalları. Sus pus seni dinledi, yer gök çemberi tarikat ehli. Öyle bir ışıldadı ki güneş maviye döndü. Buluttan akan çağlayanda  mavinin her tonu parlıyordu. Ulaşıp bir şeyler söylemek istedim bende dilim lal dönmedi bir türlü. Cümleler mi küsmüştü, kelimeler kifayetsiz, bir araya getiremedim. Uğurlar olsun takıldı dilime, birde masaldır yaşamak.  Sahi sonra haykırdım mektup yazacağım da nasıl ulaştıracağım?  Yazıp ta ulaştıramadıklarım öyle çoktu ki.  Anladın o yumuk ellerinle savurdun rengarenk pulları. Her şey için teşekkürler Arzu..

Nurten Yurt.

Images Çocukluk

 Affan Dede’ye para saydım,

Sattı bana çocukluğumu.
Artık ne yaşım var, ne adım;
Bilmiyorum kim olduğumu.
Hiçbir şey sorulmasın benden;
Haberim yok olan bitenden.

Bu bahar havası, bu bahçe;
Havuzda su şırıl şırıldır.
Uçurtmam bulutlardan yüce,
Zıpzıplarım pırıl pırıldır.
Ne güzel dönüyor çemberim;
Hiç bitmese horoz şekerim!

Cahit Sıtkı Tarancı

 İsmim İpek Böceği. Dut ağacının yaprakları evim benim. Ne zaman doğdum bilmiyorum. Yeşil yapraklar benim yuvam bir de yedikçe ördüğüm kozam. Zati zamansız bir yaşam bu yeşil yapraklar yuvam birde onları yedikçe ördüğüm kozam.

İlk yaz gelince doğmuşum belki de. Kozamı ördükçe öleceğimi bile bile. Yaprakları yemek görevim, yedikçe örüyorum. Kırt, kırt, bu benim ödevim. Yediklerim, ipliklerimle örerim. Boşlukta dönüyorum. Döndükçe ölüyorum. 

Hayaller mi? O da ne? Kırt, kırt işte bir yaprak daha bitti. Kozam iyice hapsetti. Beni sona götüren hangi yaprak bilmeden ilerliyorum. Kırt, kırt. Uğursuz diyor adam, yok etti bütün yaprakları. Neden bilmeden. Görevim bu benim, yaprakları yemek, kozamı örmek. Yiye yiye kozamı örüyorum. Ölüyorum. 

Yeryüzü nasıl bir yer bilmiyorum. Artık iyice semirdim, yapış yapış bir koza bu kemirebildiğim son yeşillik eminim. Gır gır atmıyor artık yüreğim. Sarılmış bir yumak boşlukta dönüyorum. Dönüyorum kozamın içindeki yapış yapış kanlılk la, alışkanlıkla dönüyorum. Döndükçe ölüyorum. Boşluktaki koza dönüşüyor toza tuhaf, tozlar kapladı her bir yanımı. 

 Yaprak yok, yapışkanlık yok, kuru kupkuru bir koza. Boşlukta sallana, sallana kuruyorum. Güneşin altında rüzgarla dönüyorum. Acıyor her yanım, yanıyorum. Kaskatı kozamın hapsinde ölüyorum. Rüzgar acıyor, zaman acıyor bana dönüyorum. Tozlanıp dökülüyor mu ne kozam? Tozlarım yapışıyor bedenime  yumuşuyorum. O da ne?  Kanatlarım mı  var benim?  Uçuyorum. Ölmüşken kozamda doğuyorum kanatlarımla.

Nurten Yurt

(Pandemi de yazı çalışmalarından) 

Images Bir Acayip Duygu

 Mürdüm eriği  

çiçek açmıştır.
— ilkönce zerdali çiçek açar
mürdüm en sonra —
Sevgilim,
çimenin üzerine
diz üstü oturalım
karşı-be-karşı.
Hava lezzetli ve aydınlık
— fakat iyice ısınmadı daha —
çağlanın kabuğu
yemyeşil tüylüdür
henüz yumuşacık...
Bahtiyarız
yaşayabildiğimiz için.
Herhalde çoktan öldürülmüştük
sen Londra'da olsaydın
ben Tobruk'ta olsaydım, bir İngiliz şilebinde yahut...
Sevgilim,
ellerini koy dizlerine
— bileklerin kalın ve beyaz —
sol avucunu çevir :
gün ışığı avucunun içindedir
kayısı gibi...
Dünkü hava akınında ölenlerin
yüz kadarı beş yaşından aşağı,
yirmi dördü emzikte...
Sevgilim,
nar tanesinin rengine bayılırım
— nar tanesi, nur tanesi —
kavunda ıtrı severim
mayhoşluğu erikte ..........»

........ yağmurlu bir gün
yemişlerden ve senden uzak
— daha bir tek ağaç bahar açmadı
kar yağması ihtimali bile var —
Bursa cezaevinde
acayip bir duyguya kapılarak
ve kahredici bir öfke içinde
inadıma yazıyorum bunları,
kendime ve sevgili insanlarıma inat.

Nazım Hikmet

Bir acayip duygu bu, satenin kayganlığı, bedenimin üzerinde dans edişi.  Nisan geldi ya ondan bu.  Sahil  dolmuş yine  kumları talan etmişler . Hafta sonu öğrenciler dolar, ateş de yakarlar. Yıldızların altında kumlar üstünde, içimi gıcıkladın yine, giymeyecektim bu hırkayı.  Saten gömlek yetiyor işte. 

 Hadi gidelim biz Beldibine.  Çekilmez buraları, gürültü kalabalık , trafikte cabası.  Topukladık mı   yarım saate ordayız, buluruz bir çam ağacı  sırtımızı dayarız. Sahi iki de bira alırız, yanına tuzlu fıstık. Mis gibi çam , bahar kokusu demlenir insan. 

 Gelmesin yaz dolar burası, hazırlıklarda yetmiyor işte kaldırmıyor.  Sahi ne yaptın sen akşam konuşacak mısın Aliyle?  Anlatacaksın değil mi ?

_ Yok gelmeyecekmiş işleri bitmemiş daha.

 İyi işte yarına kaldı desene. Biraları çiftleyelim  o zaman akşama kadar kalırız. Güneş batınca alacakaranlıkta daha bir hoş çamdili. Hırka o zaman işe yarar akşam ayazında. Hah Eşref abiden alalım biraları.  

 Kız şaheser, senin ne işin var burda? Büyüdümü tombalaklar?  Eşref abi vermedin dimi yavruları emzirsin bu onları biraz daha. Sahi unutma o sarı tombalak benim ha. Annemde tamam dedi  alıcam onu yoldaş olur bana.  Biralar soğuk fıstık tuzlu olsun, eyvallah.

İyice ısındım işte yürümek böyle geliyor her zaman, sahi aylardan nisan. Oh nefes mis, bahar ne çok özlemişim seni. Sahi neydi bu yıl öyle uzun kış, bitmeyen hüzün hep bir bitiş. Şair boşuna dememiş; insan nisyandan alındığı için nisyana müpteladır.

Nurten Yurt

(Pandemide Yazı Çalışmaları)