Deneme etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
"Tamam tatlım, on dakikaya oradayız merak etme sen" . Mutfak masasının üzerinden sandviçini alıp, ısırarak kapıya yöneldi. "Clara, Sein leri aradın mı? Akşam buluşuyoruz değil mi?"
" Ah hayır, Teri'nin yavrularını bekliyorlar, veteriner de olabilirler, buluşma ertelendi"
Dehşet içinde uyandığında, yatağında olduğunu, başucundaki lambanın ışığını algılaması için birkaç dakika geçmesi gerekti. Soluklarının düzene girmesini bekledi, suyunu yudumladı, ilaçlarını atmıştı onlara ihtiyacı yoktu. İki yıl boyunca sürmüştü kabusları, terapiler, ilaçlar üstesinden geldiğini sanıyordu. Altı aydır rahattı, neden bu gece diye inledi. Oyun evet kum taneciklerinin başka açıklaması olamazdı. Birkaç gün sonra üç yıl olacaktı. Kazadan sonra kendine gelmesi, kızını kaybettiğini öğrenmesi altı ay sürmüştü. İki yıl boyunca kocasına duyduğu düşmanlık, kabuslar onu tamamen değiştirmiş başka biri olmuştu. Evliliğini bitirmiş kendini tamamen işine vermişti. Bir yıl önce bir daha çocuk doğuramayacağını öğrenmesinden sonra iyice çıldırmıştı. Zamanla onu da kabullenmişti, Maria'nın sesini duymak her şeyi yeniden başlatmıştı, titrediğini ter içinde olduğunu fark edince sabahlığına uzanıp yataktan çıktı.
Kum taneciklerinin üzerinde kıvrılarak yol alan her kıvrıl ışında derisinde ışıkların kırıldığı bir yılan peydah oldu. Vahaya doğru yol alıyordu, bulunduğu mesafe oldukça uzaktı, oraya varabilecek miydi acaba? Güneşin sıcağı buna izin verecek miydi?
Oscar, Londra'daki bürosundan henüz çıkmıştı ki telefonuna mesaj uyarısı geldi. Asansöre doğru ilerlerken mesajı okudu.Beklerken yoğun iş stresine rağmen bütün gün mesajı aklından çıkaramadığını far ketti. Oyunun başlamasına bir saat vardı. Woking'deki evine varıp, yemeğini yedikten sonra keyifle oyuna başlaması demekti. Derin bir nefes alıp asansöre bindiğinde gün boyunca ilk defa gevşediğini hissetti. Zemin katta kapılar açılıp, otoparka doğru ilerlerken ıslık çalıyordu. Dün oyuna ilk başlayan o olmuştu, bakalım bu gece neler olacaktı. Şu an hiçbir şey düşünmek istemiyordu, her şey klavyenin başına geçince oluşacaktı. O an ne olmak istiyorsa onu yazacaktı.
Son vurduğu smaç sayı olunca maçı bitiren hakemin düdüğü ile kızlar etrafını sarmıştı. Hızla zıplayıp omuzlarına tırmandı arkadaşlarının. Takımın kaptanı ve gözde oyuncusuydu Tina. Başındaki bandı çıkarıp saçlarını savurarak indi omuzlardan, koşarak duşların olduğu kapıya yöneldi. Üstündekileri bir çırpıda sıyırıp duşu açtı, duş jeline uzanıp sabunladı vücudunu. Sular üzerinden akarken saçlarını şampuanlayıp köpüklerin akmasını izledi. Kapının dışındaki havluya sarınıp dolabına doğru yöneldi, Çantasındaki telefona uzandı, mesajları okurken sevinçle zıpladı. Mesaj dakikasını hesapladığında, hızla giyinmeye koyuldu. Kampüse doğru koşarak gitmek ve biran önce bilgisayarının başına oturmak istiyordu.
Kate elindeki kitaplara sarılmış fakülte yolunda ilerlerken, dün gece oynadığı oyunu düşünüyordu ne yapabilirdi ki yazdıkları onun için en uygun olandı. O ünlü tiyatro sahnesinde Bergerac ve yandaki şaşkın Peter pan' a uygun olmasa da Shakespear olmak istemişti. Genç yazar olarak sahnedekileri sadece seyretmek istemişti, tiyatronun temizliğiyle ilgilendiğinden eline kova ve bezleri tutuşturmuştu. Neden kalem ve kağıtla not almamıştı ki. O zaman kazanabilirdi belki de ne garip oyun bu böyle? Klavyede yazdıkların la anında ekranda görüntülenmek ve hissetmek. Oyun zamanı belli değil, telefonuna mesajla gönderilecek. Oynayanları da merak ediyordu? Kaplan da neyin nesiydi? Sahneye fırlayan kaplana rağmen dansına devam eden balerine imrenmişti doğrusu, Kaplanın korkusuyla uçan Peter pan sa görülmeye değerdi. Kaybetmesine rağmen izledikleri hissetmesine yol açmıştı oyun daha önceki oyunlardan oldukça farklıydı. Merakla telefonuna gelen mesajları kontrol etti. Tom'un mesajı bile heyecanlandıramadı onu, bu gün ne olacaktı acaba?
Alex Moda evinin kapısından hışımla girdi. Altın rengi ve bordo karışımı kartonpiyerlerin yanındaki mankenler kumaşların değişik çeşit ve renkleriyle sarmal anmışlardı. Asistan kızın selamını geçiştirerek,topuklarının zeminde çıkarttığı sesle ilerledi. Odanın kapısını açtığında Brian'ı kumaşlarla kaplı halde buldu, ayağa kalkıp, her zamanki sevecenliğiyle ipek gibi sarmaladı onu. Brian'ı nazikçe öpüp sarıldı, hızlı bir hamleyle odanın diğer ucuna yöneldi. Bir türlü sakinleş emiyordu, şu akşamki saçma oyun iyice çıldırtmıştı. Hala zihnini meşgul etmesi ne bir anlam veremiyordu.Bir de şu zaman meselesi vardı. Ne yani şimdi Clear'la olan randevusuyla çakışırsa ne yapacaktı? O nu o zaman düşünürüm deyip kovaladı zihnine üşüşen soruları ve eline aldığı sateni parmaklarının arasında kaydırarak Brian'ın anlattıklarını dinlemeye koyuldu.
Sahnedeki başrol oyuncusu Clano de Bergeracdır. Uzun burnu zamanının kıyafetleri ile iki yanından ağır bordo rengi kadife perdelerin olduğu büyük bir sahnede boş koltuklara baka kalmıştır.
Mavi çaydanlığın kapağını açtım, içinden kırk yıllık demlenmişliğiyle sen çıktın dedem. Kırk yıl acıtmamıştı o iki yılı, seninle yaşadığım çocukluğumu tüm tazeliğiyle buram, buram buluverdim. Cennet kokusu taşıyordu, Adaçayı, Hanımeli, Akasya birazda, en keskini Gül dü. Sen bastonun ve aksayan bacağınla öyle tonton, duaların, radyodaki arkası yarınlar, Zeki Müren’den şarkılar la ulaştın.
Ben çocuk oldum, köprünün açılışını seyrettim seninle, sen sepet ördün, akasyada ki salıncağa takılmış bacağınla bizi bekledin, Gazino İzmir’den dönüşümüzü yıldızların altında. Kafama geçirdiğim Vita kutusunu çıkarıp, okşadın. Kundaktaki kardeşimin beşiğini salladın. Defneleri budarken sen, tepenin üstündeki kayanın tepesine çıkıp kayayı ayağına yuvarladım.
Canlar vardı eteğimde yüreğimde sevgi, kayıptılar uzun zaman önce doldurdum üst, üste. Bilemedim çocuktum, koca meşede anlatmadı, canların içinden fırladığı çalılıklarda. Eteğimde canlar vardı, yüreğimde sevgi sadece öyle tırmandım o yokuşu. Yokuş yetti canlara, arada sıkışanlara sevgi yetmedi, sen yettin yokuşun başında ben bittim.
Bu bayram aklımda kalan, bayramı bayram yapan güzel insana. Lise yıllarımda piyanonun tuşlarına dokunarak bize müziği sevdirmekle kalmaz, esprileri ile gülmekten kırar geçirirdi. Kahrolası flütü üfle yemediğimden çok sevme semde dersi O'nun varlığı piyanosu yeterdi.
Onun yazını, birçokları için, büyülü bir kapan; gölgelerle geçmiş ve gelecekle, yalnızlıkla, şiirle ve felsefeyle dolu. Türk edebiyatında varoluşu ele alan yazarlar arasında en önemli isim, zamanla, mekanla hiç korkmadan oynayabilen bir romancı, hatta bir şair. İlk öykü kitabı Bir Gülüşün Kimliği 1987’de yayınlanan ve o günden beri yazma serüvenini sürdüren, eserleri birçok dünya diline çevrilen bir yazar.
Hasan Ali Toptaş, 1958’de Denizli’de doğdu. Bir yandan icra memurluğu görevini sürdürürken, öte yandan yazın hayatına devam etti. 1992’de ‘Ölü Zaman Gezginleri’ adlı öykü dosyasıyla Çankaya Belediyesi ile Damar edebiyat dergisinin düzenlediği yarışmada birincilik ödülünü aldı. 1994′te ise ‘ Gölgesizler’ adlı yayınlanmamış romanıyla Yunus Nadi Roman Ödülü’nü aldı. ‘Bin Hüzünlü Haz’ adlı romanı da 1999 yılında Cevdet Kudret Edebiyat Ödülü’ne laik görüldü. Peki, bugüne dek birçok eseriyle okurlarının karşısına çıkmış olan Hasan Ali Toptaş’ın eserlerini farklı kılan nedir?
Kalem hem de özgür kalem ne işe yarar ki, halkın arasına nifak tohumları mı ekmek niyetiniz? Düşünmeyen, düşünmeyi bile beceremeyen topluluklar yaratılır böylelikle, ekran karşısına geçip seyrederler, yaşayamadıkları yaşamları. Hem yıllar önce tüm ülke bir maşrapanın karşısına geçip seyreylemedik mi? Türküler dinledik Türkiye’mden gerçeklere kulak tıkayarak. Yıllar sonra maşrapanın içindeki su taşıp şelale olmuş neye yarar, onu da dış mihrakların sondajı bu, der gargara yaparız. Gençlerimiz üç harflilerin yarışlarından zaten yorgun, kitap okumakla düşünce denilen o fitne-i fücuru hortlatmayalım onlarda, papağan gibi ezberlesinler, ezberlerini yeter.
Yaşanan zamanların tarihi yazılamaz, yazılırsa da kapattırılır o yazan neşriyat. Tarih okunmasın, biz anlatırız sonra onlara ekranlardan, tarih bilirkişilerimiz var o kadar, geçsinler karşısına dinlesinler. Yaşayamadığımız zamanların bir otuz yıl sonra ekranlardan film şeridi gibi geçmesi, yaşarken yaşadığımız en acı anlardır bizim kuşaklar için. “ Tarih geçmişte yaşananlardan ders almak için vardır” bu söz de nereden düştü zihnime bilmem? Benim ülkemde hep tekerrürden ibaret bir tarih varken. Yirmi yıl önce içime düşen bir ateşin küllenmemiş, hala yanıyor olması olmasın acep neden?
Nurten Yurt
Öyle saf öyle temiz dokunulmamış, uzanmış pervasızca gel diyor,çağırıyor.İhtiras ve masumiyet dans ediyor bedeninde, tutku kokuyor buram buram. Sadece bana ait, nasıl tutabilirim kendimi o na duyduğum çılgınca istek ve tarifi imkânsız tutku olduktan sonra Ona dokunmaktan yanlış bir şey yapmaktan kokuyorum, dokunduğum anda kölesi olacağım biliyorum. Yavaş yavaş tükeneceğim bu içim deki arzuyu körüklüyor adeta.Her bir kıvrımına dokunmayı, sarıp sarmalamayı ve vücudunun her köşesinde iz bırakmayı istiyorum. Nasılda masum sadece evet sadece bana ait dilediğim gibi yaşayabilirim bu aşkı. Her anından her saniyesinden zevk alarak, ihtiras ve tutkunun dansı olacak bu vuslat.
Gel işte seni bekliyorum tüm saflığım ve
tarifi imkânsız aşkımla bu güne hazırlandım nasıl özlem doluyum bir bilsen? Bu
ihtirası ve tutkuyu ancak sen dindirebilirsin. Bedenimin beyazlığına bakıp
aldanma alev alev bir ihtiras yanmakta içimde sen söndürebilirsin ya da
alevleri körüklersin. Dokun bana vücudumun her köşesini okşa çılgınca vuslat
harika olacak biliyorum. Tüm dünya asırlardır bu aşkın kavuşması sonunda oluşan
ateşle kavrulmakta..
Gazeteci kökenli yazar Gabriel Garcia Marquez’in kaleme aldığı ve meslekteki dönüşümü nasıl algıladığını anlattığı yazısı.
Elli yıl kadar önce gazetecilik okulları yoktu. İşi haber merkezinde öğrenirdi insan, matbaada, civardaki kahvede veya meyhanelerde. Tüm gazete, gazetecilerin yetiştiği ve ıvır zıvır tartışmalar olmaksızın haberlerin basıldığı bir fabrikaydı. Biz gazeteciler daima omuz omuza dururduk, ortak bir hayatımız vardı ve öylesine tutkuyla bağlıydık ki işimize, başka hiçbir şeyden konuşmazdık. İş, kişisel hayata çok az yer bırakan sıkı arkadaşlıklar geliştirirdi. Rutin editoryal toplantılar yoktu, ama her akşamüstü saat beşte tüm gazete haber merkezinin bir köşesinde kahve molası için toplanırdı. Bu, gazetenin her bölümündeki günün konularını tartıştığımız ve ertesi günkü gazeteye son rötuşlarımızı yaptığımız açık bir toplantıydı.
Gazete, o zamanlar üç büyük bölüme ayrılmıştı: haberler, makaleler ve editoryal. En prestijli ve hassas olanı editoryal bölümdü; muhabir en alt basamaktaydı, bir stajyerle getir götür işleri yapan biri arasında bir yerlerde. Ben 19 yaşında acemi bir muhabir olarak başladım kariyerime ve basamakları yavaş yavaş çıkarak en üst pozisyon olan editoryal yazarlığa kadar yükseldim.
Bilim dünyası insan beynini farklı bir biçimde etkileyen on romanı belirledi. Edebiyatın‘iyileştirici’ niteliğinden yola çıkan bir grup bilim insanı, nitelikli romanların insan beynini geliştirip keskinleştirdiğini, sosyal bağları güçlendirerek kişiliği değiştirdiğini ve ilişki kurmayı kolaylaştırdığını belirledi.
Toronto Üniversitesi öğretim üyesi psikiyatr Keith Oatley ve Ingrid Wickelgren tarafından Scientific American’da yazılan makaleye göre, roman kahramanlarıyla özdeşleşmek, hem hayal dünyasını zenginleştiriyor, hem de sosyal bağları güçlendiriyor.
Nitelikli bir roman, bu etkileriyle insan beynini de keskinleştiriyor ve insan davranışlarına ilişkin bilgiler veriyor. İki bilim insanı, insan beynini en fazla geliştiren on romanı da tespit etmişler. Listede Tolstoy’un Anna Karenina veya Virginia Woolf’un Bayan Dalloway’ın yanı sıra Muhsin Hamid’in 2007 yılında yazdığı ‘The Reluctant Fundamentalist / Gönülsüz Köktendinci’ isimli romanı da yer alıyor.
Kaydol:
Kayıtlar
(
Atom
)
