Gözlerine müzik olmak istiyorum kapat ve dinle. Karanlık
korna sesleri, şehrin bezginliği akıp gidiyor içimde, öyle ağırlaşmış ki ruhum hissedemiyor. İsyanım nisyana dönmüş durumda. Beni bana hatırlatma hatırladıkça acıyor içim. Yapma.
Gözlerimde müzik yerine stop lambalarının hüznü, akmayan trafik, yapma acıyor gözlerim. Stop lambalarının kırmızısına dayanamıyor kapanıyor. Ruhumun müziği silinip yerini çalan şarkıya bırakıyor. Deniz, dalga, martılar, şehrin uğultusu, zamanın vurgusu susuyor. Huzur ve sıcaklık. Nasıl bir büyü bu?
Tuhaf bir yerdeyim işte. Yuvamda, neresi bilemediğim sadece hissettiğim. Bir şarkı böylesine etkiler mi insanı? Hiç mi geçmedi yıllar ilk dinlediğimden bu yana geçen bir ömrün yarısı kadar. Nasıl duyuluyor bu güven huzur? Duyan kulaklarım da hisseden ruhum. Bu müziği dinlediğim an evimdeyim. Ben bilmediğim bir yerde bilmediğim zamanın içinde seninleyim. Sıcaklığı sarıyor müziğin, gözlerimde stop lambalarının kırmızısı yerine notaların ışıltısı ile nisyanda.
Nurten Yurt
(Pandemi de yazı çalışmalarından)
