Images PANDEMİDE AŞK

 Yasakların en güzeli değil midir Aşk? Yasaklı olmanın herkesi zıvanadan çıkardığı günlerde çıktı karşıma.  Öfkemi, hıncımı alıp götürmese de sevginin varlığını hissetmek güzel. Huzuru getirmese de sessizliği dinlemek güzel. 

 Dalgaların kıyıya vurması gibi yıpratması, çileden çıkıp tam bağıracakken susmak, kendini akıntıya bırakmak gibi bir şey işte. Gitmek istediğinde ayaklarının götürmediği, dokunmak istediğinde dokunamadığın, sözlerin bitip sükutun olduğu yerdesin.

 Nedeni, nasılı bıraktığın yargılamadan kaçtığın, kendi mesafene sığındığın bir ada. Dokunulmazlığın olduğu, maskelerin ardına sakladığın suretinle, nefesine yakın herkese uzak kaldığın anda anlıyorsun.  Kaçtığın her şey çıkıyor karşına, görmek istemediğin kadar net. Bocaladığın kulaç attığın dalgaların ardında bir türlü çıkamadığın o ada.

 Yitip gitmek istiyorsun, bir sise sarınıp kaybolmak. Duaların yetmediği, acıların varlığını yadsımak adına kaçmak.  Gidemediğin kalakaldığın anlara isyan ve boşlukta kaybolmak. 

Nurten Yurt

Images Aşk

 

Aşkın en saf hali diye başladı söze. Saf hali ne ki? Gel gör dedi üfledi. O üfledikçe bir nur peydah oldu, girdi gönlüme. Sesin böylesini duymamıştı kulaklarım. Öyleki sessizliğin içinden yayılıp bütün hücrelerimi kapladı. Hücrelerimi kaplamakla kalmayıp ruhumun içinde tıkanıp kalmış, ne varsa yıkayıp götürdü. O an kalbimin hafiflediğini nefesimin sakinlediğini bedenimin ötesini farkettim. Ben ben değildim başka bir şeydim, hissetmenin ötesi varlığın hafifliğini duyumsadım.

Üflemeyi bilmek gerek dedi, yüreğinle üflediğinde çıkardığın ses Aşk.

Duyduğun kamışın toprak altında kalmışlığının, güneşle boy almışlığının, rüzgara karşı duruşu, zamanı geldiğinde kendinden vazgeçip kuruyuşu ve yüreğiyle üflemeyi bilen dudaklara varışı vardır.

Yüreğimin atışını kulaklarımda hissetmekle kalmayıp, tüm hücrelerime yayılışını farkettim.

Saflığın ağırlığını ve bir o kadar hafifliğini işte o zaman yokluğumu ve yokluktaki varlığımı.

Aşkla varoldum, Aşkla yok oldum.

Nurten Yurt