Yosun kokulu köpüklerle geliyor çoğu zaman. Zamansız, belli belirsiz bir ürperti kaplıyor nerede olursam olayım ordayım. Yasaklar rıhtımının bittiği yer diyorum ona. Kıfayetsizleşiveriyor an. Tersine
dönüyor dünya biliyorum. Deniz durduğu yerde durgun, dönen kara kıta.
Hissedemezmiş insan bilimin açıklaması. Bilimin de bittiği bir yer var. Kara delik işte tamda orası
oradan geriye dönmek epey zaman alıyor. Dönen bende ben değilim zaten bir başkası. Silip baştan yazmak en güzeli, kelimelerin kıfayetsizliği. Anlamsızlığa bir anlam yüklemek olmaz ki. Boşluğun dalgaları acımasızca kaplıyor. Zamansızlığın yosun kokusu, kara kıtanın acı safrasında boğulmak.
Görmemek için kapadım gözlerimi âmayım artık. Fırçası kirpiklerim pentimonto misali kırpışmaktan yorgun. Çekiç gibi iniyor sesler, örselenmiş bir örsle, tıkanmış üzengi . Sıraya girmiyor sözcükler sessizlikte kaybolmak en güzeli. Gülün kokusundan gayrısına tıkadım, dikine giderken, dikenine takıldım. Dokunamıyorum, dokunulmazlığın sırrına vakıfken.
Hislerimin yok olduğunda varıyorum ona boşluğa. Uğultulu sessizliğin desibelinde kaybolduğumda. Ne âmalığım kalıyor, ne sağırlığım, dokunulmazlığıma ses çıkarmıyor çığlığım. İşte tam orada yok olup, yeniden var oluyorum..
Nurten Yurt
