Ben kalpten konuşan insanlar olduğuna inanırım. Sezgilerimin çok güçlü olduğu gibi bir yanım vardı. Yanılmışım, bu da benim tuhaflığım. Bazen yazdıklarımın ya da kurguladıklarımın gerçekliğinin içinde bulduğum anlar olur. Çıkmam gerek der çıkamam bu tuhaf kurgudan, insan kendi kendini kurguladığının içine hapsetmez. Bu düpedüz aptallıktır. Olsa olsa romanlarda olur, roman değil gerçek desem kim inanır. İşte o bilinmezin içinde çıldırasıya hapsolursun.
Üstelik sadece bir an'da düşünmesi güç, gülünç, delilik. Bir o kadar da gerçek, ifadesi münkün değil anlatılmaz, Zamanın yekpare geniş bir anına hapsolmak zihin için dayanılmaz bir o kadar acı verici. Orada akıl yoktur sadece hissedersin ve işin tuhafı herşeyi bildiğini bilmek gibi bir imtiyazın olduğunda bilmek istemezsin. Bildiğim tek şey hiç bir şey bilmediğim de kalmak ne güzeldir.
Bilmenin ne acı verici bir şey olduğunu asla bilemezsiniz. Aklın ve yüreğin olmadığı bir yer zor ve oldukça acı verici.
Boşlukta yol almanın saflığına sığınmak ve orada kalmak. Yalnızlığın acısı ışığın içine hapsolan biri için yadsınılamaz. Işığı gören ardı sıra hiç bir şeyi göremez öylece kalır. Onu bir başkasının görmesini bekler.
Nurten Yurt
0 yorum :