Canlar vardı eteğimde yüreğimde sevgi, kayıptılar uzun zaman önce doldurdum üst, üste. Bilemedim çocuktum, koca meşede anlatmadı, canların içinden fırladığı çalılıklarda. Eteğimde canlar vardı, yüreğimde sevgi sadece öyle tırmandım o yokuşu. Yokuş yetti canlara, arada sıkışanlara sevgi yetmedi, sen yettin yokuşun başında ben bittim.
Bilgisayarın başında ekranı tararken, sözcüklerin arasından toprak ve sıcak çam kokusu gelince burnuma dayanamadım. Ormanın hemen yanındaki parka çıktım, hazanda dayanamamış salmıştı gözyaşlarını. Islak toprak ve ferahlamış çam kokuları çektim içime. Ormanın yanı başında yürürken Nazımın dizeleri geldi aklıma "Yaşamak bir ağaç gibi tek ve hür ve bir orman gibi kardeşçesine" dizelerini düşünürken, orman sayfalarını açtı bana "oku" dedi.
Çam ağacına sarılmıştı sarmaşık, delicesine tutkuyla, varamayacağı yerlere varmıştı onun sayesinde, ormanın sıklığından ulaşamadığı güneşe ulaşmıştı ya. Çam sararıp solmaya başlamıştı, sarmaşığın kökleri ve yapraklarıyla kaplı bedeninde kendi soymuğundan, sakızından eser kalmamıştı. Kendi varlığını sürdüremeyen çam yaşamaktan vazgeçip ölümü seçmişti. Bakımsız orman kendi kendini yenilemeyen bir hale gelmişti, fırlatılmış pet şişeleri arasına biri astım ilacı tüpü bile atmıştı da nefes almakta zorlandığında onu kullanır her hal.
Bu bayram aklımda kalan, bayramı bayram yapan güzel insana. Lise yıllarımda piyanonun tuşlarına dokunarak bize müziği sevdirmekle kalmaz, esprileri ile gülmekten kırar geçirirdi. Kahrolası flütü üfle yemediğimden çok sevme semde dersi O'nun varlığı piyanosu yeterdi.
Kahretsin diye söylendi. Tamam söz vermişti yapacaktı bunu ama böyle değil, o bir sahil kasabasında plaja giderken gökyüzünden ve asfalttan yansıyan ateşten usanmış. Biraz ötede hızla geçen motorun rüzgarını hissedince, bir gün hiç tanımadığı bir motorcunun arkasına binip hızla yol alacağı için söz vermişti. İstanbul'un orta yerinde otobanda, kasksız, hemde onunla olacak iş değildi ya. " Korkma" dedi bu kez ama, O değil, içindeki ses.
Kaydol:
Kayıtlar
(
Atom
)
